لوییز هی در کتاب شفای زندگی در مورد روابط چه می گوید؟؟

لوییز هی به عنوان یکی از پیشگامان در زمینه خودیاری و رشد شخصی برای مردم شناخته شده است. کتاب اول او “شفای تن” در سال 1972 به رشته تحریر درآمده است. در آن دوره نظریه رابطه میان ذهن و بدن به تازگی متداول شده بود. در سال 1988 این کتاب مجدداً مورد بازبینی قرار گرفت و گسترش یافت و لوییز هی توسط این کتاب پرفروش و اثرگذار و موفق، در 33 کشور به مردم شناخته شد و این کتاب به 25 زبان در سراسر دنیا ترجمه گردیده است.

 

لوییز هی یک سخنران انگیزشی، و نویسنده اهل ایالات متحده آمریکا می باشد. وی بنیانگذار انتشارات “خانه هی” است. او چندین کتاب در زمینه نو اندیشی و خودیاری و رشد شخصی نوشته است که از جمله می توان به کتاب شفای زندگی که در سال 1984 منتشر شد، اشاره کرد.

 

در سال 1980، لوییز هی به کالیفرنیا برگشت و آنجا بود که برنامه های کارگاه هایش را روی کاغذ آورد. در سال 1984 کتاب شفای زندگی او نوشته شد. در این کتاب لوییز اعتقادات و نظریاتش را راجع به اینکه این اغلب خود ما هستیم که باعث ایجاد مشکلات عاطفی و اختلالات فیزیکی و بیماری در بدنمان می شویم و اینکه چگونه می توانیم با تغییر فکرمان زندگی بهتری برای خود بسازیم، بیان کرد.

کتاب شفای زندگی جزو پرفروش ترین کتاب ها در سراسر جهان شناخته شد.

 

در این مقاله میخواهیم نظر ایشان را در مورد روابط، بررسی کنیم و ببینیم که دیدگاه او در این مورد چگونه است؛دیدگاه جالبی است.چون می خواهیم ارتباطاتِ خود را تقویت کنیم و بدانیم که چگونه می توانیم یک ارتباط موثر برقرار کنیم، بهتر است دیدگاه بزرگان را بررسی کنیم، این دیدگاه ها، کمک های بسیار زیادی به ما خواهند کرد.با ما همراه باشید.

 

این مقاله برگرفته از کتاب - شفای زندگی - لوییز هی میباشد.

 

 

 

 

همه روابط من هماهنگ اند

گوی که زندگی سراسر روابط است. با همه چیز رابطه داریم. حتى شما اکنون با این کتاب که سرگرم خواندنش هستید و با من و مفاهیم من رابطه دارید.

روابطی که با اشیاء و غذاها و وسایل حمل و نقل و مردم دارید، جملگی بازتاب رابطه یی است که با خود دارید. رابطه یی که با خود دارید به شدت تحت تأثیر روابطی است که در کودکی با بزرگسالان پیرامون خود داشتید. شیوه یی که آنها آنگاه نسبت به شما واکنش نشان می دادند - خواه مثبت و خواه منفی - معمولا همان شیوه یی است که هم اکنون نسبت به خود واکنش نشان میدهیم.

لحظه یی به واژههایی بیندیشید که به هنگام سرزنش خویش به خود میگویید.

آیا این واژه ها همان کلماتی نیستند که پدر و مادرتان به هنگام سرزنش شما به کار می بردند؟ مطمئنم که به هنگام تحسین خود نیز همان واژه ها را به کار می برید. پدر و مادرتان را ملامت نمی کنم، زیرا همه ما قربانیان قربانیان هستیم. احتمالا آنها نمی توانستند آنچه را که خود نمیدانستند به شما بیاموزند.

http://dostankhob.com/louisehay-darketab-shafayezendegi-darmored-ravabet